Een assessorjaar in een notendop

Een assessorjaar in een notendop

De zesjescultuur zat er bij mij al vanaf een jonge leeftijd ingebakken. En waarom ook niet? Minimale moeite, maximaal resultaat en genoeg tijd over voor de leuke dingen in het leven. Mijn bachelor Geneeskunde diploma heb ik grotendeels te danken aan Stuvia en Compendium. En een talent voor multiple choice tentamenvragen natuurlijk. De interesse voor het vak is er wel, maar de discipline gewoon (nog) niet. Noem het complete overcompensatie of domme impulsiviteit, maar vorige zomer besloot ik een jaar van mijn studentleven te wijden aan het verbeteren van het onderwijs voor de (bio)medische studenten van de RU.

Mijn naam is Iris, 22 jaar oud en ik zit in de wachttijd voor mijn coschappen. In deze blog zal ik in brede zin vertellen waarom ik student-assessor ben en wat het precies inhoudt.
Zoals je eerder al zag ligt mijn passie niet per se bij studeren, maar ik heb wel een fascinatie voor besturen en leiderschap. Dat zorgt namelijk altijd voor goede verhalen. De afgelopen jaren heb ik verschillende commissies en een bestuursjaar gedaan bij mijn studentenvereniging. Ik zocht nog een andere organisatie waarbinnen ik meer kon leren over besturen en leiderschap. En welke omgeving is beter dan eentje waarin ik mag leren van leiders in mijn toekomstige werkveld.

And boy did I learn. Ik solliciteerde last-minute voor de functie van ‘Student-Assessor in de Raad van Bestuur van het Radboudumc’ en/of ‘Student-Assessor van de Medische Faculteit van de Radboud Universiteit’. Ja, probeer dat maar eens uit je bek te krijgen. Kort gezegd ben ik de universele studentvertegenwoordiger in zo ongeveer alle vergaderingen die te maken hebben met onderwijs voor studenten Geneeskunde, Biomedische Wetenschappen, Tandheelkunde en Molecular Mechanisms of Disease. Gewapend met een inwerktraject van maar liefst vier dagen, ging ik de wijde onderwijswereld in. Zoals ik al zei houd ik van goede verhalen. Laat me je meenemen in de natuurfilm die zich voor m’n neus afspeelde. Beeld je de stem van sir David Attenborough er maar even bij in.

De organisatiestructuur van de medische faculteit is als een jungle. Het is een complex ecosysteem met veel verschillende groepen dieren. Dit is te vergelijken met alle commissies, raden, managementteams of werkgroepen. Elke groep heeft zo een rol te spelen in de organisatie, waardoor het systeem in harmonie functioneert. Het is een erg kwetsbare balans, maar als deze goed is, zorgt de jungle voor verdomd goed onderwijs voor studenten. Net als bij intelligente apen, heerst er binnen de groepen en tussen de groepen in de jungle een hiërarchie. Soms moet er zelfs territorium afgebakend worden. Pas dus op dat je als commissie je eigen taak goed uitvoert en elkaars grenzen respecteert. Anders kun je een tik op de vingers verwachten van collega-apen uit een rivaliserende groep. Dit gebeurt meestal in de vorm van een formele brief, waarin politiek correct gezegd wordt dat de ander gewoon eens even normaal moet doen.

De student-assessor is als een soort Tarzan in de faculteitsjungle. Ik slinger aan een liaan van vergadering naar vergadering en probeer het overzicht te houden over alles wat er in de jungle gebeurt. Mocht het kwetsbare ecosysteem uit balans dreigen te raken, dan probeert Tarzan te helpen om alles weer in harmonie te krijgen en de juiste mensen samen te laten werken. Je moet wel eerst de taal van de jungle leren spreken, wat betekende dat ik een shitload aan afkortingen en jargon uit m’n hoofd moest leren om te begrijpen wat er gebeurde. De jungle lijkt op het eerste gezicht een grote chaos met een hoeveelheid drama waar zelfs een aflevering GTST niet aan kan tippen. Dat is het ook. Maar op een gegeven moment ontwikkelt ook Tarzan een apeninstinct voor het geheel en voel je je zelfs thuis in de jungle.

Net als bij Tarzan komen de intelligente apen en ik uit een heel ander soort. Waar ik de zesjescultuur in me heb, zijn de intelligente apen, nouja, gewoon verdomd intelligent. Toch lijkt er een apeninstinct in me te zijn ontstaan en voel ik me oprecht betrokken bij het verbeteren van het onderwijs van de medische faculteit. Het enige wat deze Tarzan dit jaar nog mist is een soulmate en een goed lichaam. Nu we in de coronacrisis zitten zal dat er helaas ook niet meer bij zijn. Achja, mikken op een 10 is toch niks voor mij.

Leave a Reply